همه‌ی آن چند هزارنفری که روز جمعه – 11 تیر 1389 – خود را به رینه رسانده بودند تا در ششمین مراسم نکوداشت دماوند شرکت کنند، باور کردند که محیط زیست هرگز نتوانسته تاکنون چنین جمعیتی را گردآورد!
باید تبریک بگویم به عباس محمدی عزیز و شبکه‌ی گسترده‌ی همکارانش در تشکل‌های مرتبط با کوه‌نوردی که نشان دادند بیش از هر تشکل دیگری در ایران سازمان‌یافته و حرفه‌ای بوده و می‌توانند در بزنگاه‌هایی که مایلند، اجتماعاتی چنین شورانگیز را بیافرینند. هرچند که نباید از خاطر برد، خود موضوع، یعنی پاسداشت حرمت نماد متقارن و سر به فلک کشیده‌ی ایران – دماوند – هم در آفرینش این رخداد بزرگ بی‌تأثیر نبوده است.
سخنان کوتاه اما اثرگذار دکتر اسماعیل کهرم هم مانند همیشه، توانست تا شور و شوق حاضرین را نسبت به مخاطراتی که دماوند را تهدید کرده و می‌کند، بیش از پیش تهییج کند، به نحوی که مراسم آب پاشان انتهایی واقعاً برای خنک کردن آن شور لازم بود! نبود؟
کهرم گفت: گمان مبرید که این فقط تالاب‌ها هستند که با شتابی دمادم افزاینده در حال نیستی و نابودی هستند؛ گمان نبرید که فاجعه فقط از دست رفتن 10 میلیارد متر مکعب آب هامون و 700 هزار بال پرنده این زیستگاه ارزشمند در طول 37 سال گذشته بوده است! حتا فاجعه فقط ناپدید شدن 3 میلیارد مترمکعب آب موجود در گاوخونی یا میلیاردها متر مکعب آب در پریشان، ارژن، ارومیه و … نیست. بلکه ما داریم همان بلا را بر سر بزرگترین کوه ایران هم می‌آوریم و خرده خرده جانش را می‌ستانیم!
کهرم به ماجرای تاریخی “کوه‌مالی” در زمان قاجار اشاره کرد که چگونه سربازان ناصرالدین شاه، عرصه را بر شکار تنگ کرده و او را وادار می‌کردند تا به سوی شاه و شاهزاده‌ها نزدیک شوند تا ایشان بتوانند با آسودگی و سهولت شکار کنند. وی گفت: اما تخریبی که امروز در کوهستان‌ها مشهود است، به مراتب هولناک‌تر از کوه‌مالی قاجاریه است!
او خواستار پایان کار معادن برداشت پوکه‌های ساختمانی در دماوند شد؛ همچنین نهادهای زیربط را از برگزاری صعودهای چندهزارنفری به دماوند برحذر دانست و در انتها یادآور شد که حضور دماوند یعنی: الله اکبر … لطفاً شعارنویسی را در کوهستان‌ها پایان دهید.
در یادداشت بعدی، متن سخنرانی خویش را در این همایش بی‌نظیر انتشار خواهم داد.
انعکاس این مراسم در دیگر رسانه ها:
– ششمين جشن روز ملي دماوند برگزار شد
– جشن روز ملی دماوند همزمان با جشن تیرگان
