جام باز!
اروند يك دفترچه دارد كه آن را من و همسرم بسيار دوست داريم. در اين دفترچه – كه البته ميتواند شبيه ميليونها دفترچهي جيبي ديگر باشد – اتفاق فرخندهاي را هر از چندگاه شاهد هستيم! درحقيقت، اين دفترچهي يادداشت پسري است هفت ساله كه هنوز سواد خواندن و نوشتن را فرانگرفته، اما مجبور است بسياري از سفارشها و دستورات معلم عزيزش را در آن به ثبت رساند تا فراموشش نشود!
و درست از همين منظر است كه موضوع براي پدر و مادرش كه ما باشيم، جالب ميشود!
مثلاً وقتي خانم حاتمي (معلم اروند) از بچهها ميخواهد كه براي روز بعد با خود سيب و سنگ بياورند، اروند نقاشي سيب و سنگ را در دفترچهي خود ميكشد و يا وقتي كه از آنها ميخواهد كه ناخنهاي دستشان را كوتاه كنند، او چنين فرمان آموزگار را به تصوير ميكشد:
اما تا امروز شايد زيباترين فرمان به تصوير درآمدهي آموزگار اين نقاشي باشد:
به اروند گفتم: يعني چي پسرم؟ و اروند گفت: خانم حاتمي به ما گفته تا از پدرامون بپرسيم كه آيا جام باز (جانباز) هستند يا نه؟!
قدر حضور آدمكوچيكها را در بين خود بدانيم …
17th نوامبر 2007 در 03:37
وای که چقدر حندیدم … معلمشون یادداشت های بچه ها رو کنترل میکنه؟ اگه کنترل کرده یه دور هم معلم شون خندیده گفته بذارم مامان باباشم حال کنن 🙂
18th نوامبر 2007 در 14:29
اروند جانم
یکی از شیرین ترین مطلب هایی بود که در باره ی عالم قشنگ شما فرشتگان خوندم
هم در بلاگ نیوز لینک دادم هم لینکدونی وبلاگم
دلم می خواست می دیدمت و اون لپ های قشنگت رو می کشیدم 🙂
19th نوامبر 2007 در 11:07
نوعی نبوغ و خلاقیت را در نقاشی های اروند می شه مشاهده کرد . لطفا هیچ فشاری به پسرتون برای درس خواندن و جای گرفتن در قالب های از پیش تعیین شده اجتماعی نیاورید به وی اجازه بدهید خلاقیت ویژه اش فعالتر و فعالتر شود .
19th نوامبر 2007 در 14:08
پسرتون یک نابغه است. به شما و پدرش تبریک می گم
19th نوامبر 2007 در 15:07
خیلی خیلی جالب بود کلی خوشحال شدم از این طرز ساده و زیبای فکر کردن….
19th نوامبر 2007 در 23:19
سلام.خدا اروند رو براتون نگهداره….واقعاَ سپاسگزارم بابت این انتخاب زیبای نام….پیروز باشید
20th نوامبر 2007 در 05:39
عجب خلاقیتی!
21st نوامبر 2007 در 01:22
دنیای بچه ها خیلی جالبه…از طرف من ببوسینش.
25th نوامبر 2007 در 23:30
اروند کوچولو همچنان با مزه و دوست داشتنی. خدا حفظت کنه شیطون بلا
24th دسامبر 2007 در 01:42
معصومیت بچه ها در کنار پیچیدگی آدم بزرگها خیلی جالب و بعضی وقتها خنده داره.
28th جولای 2008 در 16:40
من خودم جانباز 70% هستم کلی از این نقاشی لذت بردم سلام من را به فرزند دلبندتون برسانید خداوند پشت و پناهش باشد …
1st آگوست 2009 در 15:13
خودمانیم ها اگه بودی چی میشد!
دکتر….سفر به خارج…..و همینطور پشت سرهم نقطه چین