یکی از ابتکارهای جالب معاون آموزشی پرطرفدار مدرسه اروند، یعنی آقای قاسم‌پور – که همین جا بدرودشان را از دوران مجردی تبریک و تسلیت عرض می کنم! – این بود که ردپایی کاریکاتورگونه از بچه‌های کلاس در پیک نوروزی شان قرار داده بود که بر خلاف همیشه سبب شده بود تا بچه‌ها این پیک را از خودشون بدونند و با اشتیاق تکالیفش را انجام دهند.
منتها یک اشکالی این وسط پیش اومد! اونم این بود که قیافه‌ی هیراد مثل اولش، توپ باقی موند، ولی قیافه‌ی بقیه، از جمله من، ضربه‌ی کاری خورده بود! البته نه به اندازه‌ی فرخ!!
خلاصه قرار شد فردا حال آقای قاسم‌پور را بگیرم! موافقید؟
راستی بچه‌ها! دیروز با بابابزرگم رفتم کوه کارا مثل دو تا مرد! جای همگی‌تون خالی، نون و پنیر و گوجه‌فرنگی در اون بالابالاها آی چسبید که نگو و نپرس! منتها فقط اشکالش این بود که موقع برگشتن خیییلی شلوغ پلوغ شده بود درکه، انگار همه‌ی پسرای عالم، قرار مدارشونو با دوس دختراشون در آخرین روزهای تعطیلات نوروزی به درکه انتقال داده بودند! نداده بودند؟
اروند: پدر نمی دونی چقدر دختر و پسر اونجا بود … از گروه جهت عمو محسن اینا هم یه عالمه بیشتر بود!
پدر: حالا بیشتر به تو خوش گذشت یا به اونا؟
اروند: خُب معلومه … به اونا!
پدر: چرا؟ مگه با بایابزرگ خوش نگذشت؟!
اروند: با بابابزرگ خوش گذشت، ولی ما تنها بودیم … فقط دو نفر بودیم … اما اونا “با هم” بودند!
ساحل ۳۶ خیلی خوب بود. تعریف قشنگی بود.
شقایق منظورت از حادثه یه اتفاقه که بدون اینکه من بدونم اتفاق می افته؟
سروی عزیز:
عشق که تو جاده دانایی بوجود بیاد را عشق معنی نمی کنم!
عشق می تونه در هر زمان و مکانی و بدون هیچ مقدمه ای و در هر سن و سالی پدیدار بشه!
همینش خطرناکه …
و البته همینش هم نفس گیر و دلرباست!
بدجور هم دلرباست …
قصه پیر مغان را که یادت هست! نیست؟
پس لطفا “دانائی” رو برای من تعریف کن ،
شاید ما تو تعاریف با هم مشکل داریم ، شاید هم نه.
در ضمن ،
عشق خطرناک نیست
اگه حس کردی داره خطرناک میشه ، مطمئن باش یه جای کار می لنگه
همینه که میگم عشق فقط تو جاده ی دانائی پیدا میشه
اون هوسه که خطرناکه ،
چون پاش رو کج میذاره،
چون ناراست می ره ،
چون زلال نیست ،
وقتی می گم ، جاده ی دانائی ، براش مکان تعریف نکردم،
براش بستر تعریف کردم،
دارم به عشق هویت می دم
عشق ، هویت داره
بر خلاف هوس ، که هویت نداره
می تونه مثل یه جرقه ، ناگهان و بی هیچ انگیزه ای بوجود بیاد و ناگهان هم از بین بره
پاسخ:
چرا باید فکر کنیم که هوس خطرناکه؟!
چرا هوس هامان را انکار می کنیم؟ چرا سانسورشان می کنیم؟
اینگونه می خواهیم ساده باشیم؟
اینگونه می خواهیم رها باشیم؟
اینگونه می خواهیم پرده را برداریم و بگذاریم که احساس هوایی بخورد؟!
من هوس می کنم که امروز چاغاله بادام بخورم؛ فلان فیلم را ببینم؛ با فلانی حرف بزنم؛ به فلانی بگویم دوستت دارم و از فلانی بخواهم که بیا قرار بگذاریم کمتر همدیگر را ببینیم!
اصلن می دونی چیه سروی جان؟
من هوس می کنم؛ پس هستم!
من می شه خواهش ِ سروی را ادامه بدم و البته بخواهم
که این جا ادامه بدیم؟
پاسخ:
چرا که نه!
اینجا آزادی در حد بندسلیگا وجود دارد! ندارد؟
خب ! من با اروند صدو پنجاه درصد موافقم!
و البته به نظرم تعریف هایمان از کلمات ِ
خطر و خطر ناک و خطر کردن ؛
با هم متفاوته
ادامه از آن پست:
متین جونم و ساحل جونم
این که یار را بشناسی ؛
تحلیل کنی ؛
فرمتش را با فرمت ِ خودت تطبیق بدهی و
بعد “تصمیم” بگیری عاشقش شوی ؛
عشق نیست!
عشق اصلا در یک کلام یعنی ناغافلکی
ادامه از پست قبل:
عمو محسن عزیزم
این :
“اندکی از داشته های خود بفاصله بگیریم ،
اگر تازه های عمیق تری یافتیم ،
به پذیریمشان ،
اگر نیافتیم ، داشته هایمان را باز محترم داریم .”
عالی بود
کاش همه این گونه فکر می کردند
من هم که همین رو گفتم شقایق جان
همین که در ۴۳ نوشتی
من هم معتقدم که در عشق ، “انتخاب” نمی کنیم
اما کمی با این “ناغافلکی” مشکل دارم
میشه “ناغافلکی” رو معنی کنی؟
سلام اروند عزیز ،بالاخره تعطیلات تموم شد و اقای قاسم پور باید منتظر پیامدهای ابتکارهای جالبش باشد…ببینم اقای قاسم پور با هیراد نسبت فامیلی ندارند؟
اگر پیک های نوروزی زمان ما هم اینقدر جالب انگیزناک بودند مطمئنا نمی دادیم دیگران عزیز حلش کنند…
راستی سروی جان با اینکه عشق هویت داره شدیدا موافقم.
پاسخ:
نمی دانم! باید امروز تحقیق کنم ببینم نسبت فامیلی دارد یا ندارد؟
شقایق جون من اصلاً منظورم از شناخت, تحلیل نبود.
تحلیل کردن مال حساب کتاب روزگاره. مال چیزهای بلورین نیست. چیزایی که به شفافی و شکنندگی دوستی ناب و عشق باشه نیست.
آشنایی یه اتفاقه. یه حادثه است.
عشق مفهوم و ماهیتش فرق داره.
تعاریف کلمات ما با هم فرق داره. برای همین هی دور خودمون میچرخیم
من الان رسیدم.
همون کلمه‌‌ی عمومو برای عشق بسیار بیشتر می‌پسندم و به دلم می‌شینه:
ناغافلکی.
عشق ناغافلکیه…
در غیر این‌صورت، نیاز سنجی و منفعت‌طلبیه…
توو عشق یهو باید بیفتی بدون توجه به هرگونه استعداد بالقوه در طرف مقابل.
از نظر عاطفی، مالی تحصیلی یا هر چیز دیگه‌ای…
ممنون آنیموس عزیز …
زنده باد طرفداران عشق ناغافلکی!
البته یادمان باشد که اصلن عشق غافلکی نداریم! خودتان را گول نزنید لطفن!
“توو عشق یهو باید بیفتی
بدون توجه به هرگونه استعداد بالقوه در طرف مقابل.”
همینه آنیموسی من !
حالا نمه نمه …
برای همه هوشمندان ِ اهلی شده ِ در این فضای پر از طراوت .
نگاهی عمیق تر بیندازیم به ،
آنچه از ذهن های تراوایمان جاری شده ،
و بعد ،
دوباره با همان تراوائی ذهن هامان ادامه دهیم .
موافق هستید ؟
تحلیل کردن مال حساب کتاب روزگاره. مال چیزهای بلورین نیست. چیزایی که به شفافی و شکنندگی دوستی ناب و عشق باشه نیست.
آشنایی یه اتفاقه. یه حادثه است.
عشق مفهوم و ماهیتش فرق داره.
_____________________________________________________________________
با اینکه عشق هویت داره شدیدا موافقم.
_____________________________________________________________________
عشق اصلا در یک کلام یعنی ناغافلکی
_____________________________________________________________________
عشق ، هویت داره
بر خلاف هوس ، که هویت نداره
می تونه مثل یه جرقه ، ناگهان و بی هیچ انگیزه ای بوجود بیاد و ناگهان هم از بین بره
_____________________________________________________________________
عشق که تو جاده دانایی بوجود بیاد را عشق معنی نمی کنم!
عشق می تونه در هر زمان و مکانی و بدون هیچ مقدمه ای و در هر سن و سالی پدیدار بشه!
_____________________________________________________________________
من می گم عشقی که تو تو جاده ی دانائی پیداش نکنیم ، عشق نیست ، هوسه
چون دلیلش رو نمی دونیم ،
چون انگیزه هاش رو بستر دانائی شکل نگرفته
_____________________________________________________________________
فکر می کنم گاهی اگر صبر کنیم تا اون بستر به وجود بیاد ؛ زمان ِ عاشقی را از دست دادیم و دست و پای کودک درونمان را بسته ایم
من به دو دو تا چهار تا تو عشق اعتقاد ندارم و
حتا گاهی محکومش می کنم
_____________________________________________________________________
می دونی مشکل چیه؟
مشکل اینه که خیلی از ماها بلد نیستیم عشق بورزیم! و تازه اونایی که هم بلدند، عشق بورزند، اغلب نمی دانند که نباید از عشق هیچ پایبندی بسازند!
_____________________________________________________________________
عشق ورزی بدون پایبندی. خیلی قشنگه. خیلی
بتونی دوست داشته باشی بدون اینکه دوست داشتنت زنجیر باشه.
_____________________________________________________________________
اون عشقی که “پای بند” باشه ، اصلا عشق نیست ، هوسه
عشق ، نه پای رفتن رو می بنده ، نه بال پرواز رو
عشق ، جاده است برای پاهایی که اهل رفتن هستن و بلدند در کنار هم قدم بزنن
_____________________________________________________________________
عشق وقتی ایجاد میشه که ” پایبندی” اتفاق افتاده
اگر پای بند نشده باشی که عاشق نمی شوی
_____________________________________________________________________
در ضمن گمان من بر این است که از قضا وقتی پایبندی می آید، ناقوس مرگ عشق هم به صدا درآمده!
_____________________________________________________________________به این فکر کردم که چرا آدما یه قرارداد رسمی برای ازدواج مینویسن
_____________________________________________________________________چون عشق میخوان و اینو میدونن کسی که عاشق باشه حتماً پایبنده.
پس میان پای بند میکنن تا بگن ما عشق داریم.
_____________________________________________________________________پس کسی که عاشقه پایبنده. _____________________________________________________________________
” عشق یه رفتار مسئولانه است ”
_____________________________________________________________________من فکر می کنم پای بندی با زنجیربندی- عجب ترکیبی(!)- فرق می کنه. پای بندی به کسی، چیزی یا هدفی نتیجه ی یک تصمیم آگاهانه ست که بر اساس شناخت “خود” شکل می گیره و به سادگی به اون شخص، چیز یا هدف اختصاص داده می شه. پای بند بودن سخت نیست ولی در زنجیر بودن کشنده ست. پای بند بودن نشونه بزرگ شدنه… آدم پای بند چون تکلیفش با خودش مشخصه، برای هر کسی یا چیزی جای گاهی رو که باید، در نظر می گیره و این جوری به رشد خودش و اطرافیانش کمک می کنه. همون مسئولیت پذیریه که سروی گفت و همون مجال دادنی که متین ازش حرف زده…
_____________________________________________________________________عشق به معنای رهایی است … عشق یعنی سعادت، سعادت درک یه حس ناب که خیلی ها تا آخر عمرشون از اون بی بهره می مونند … عشق عزیزتر از آن است که بخواهیم دربندش کشیم و پایبندش کنیم. عشق را باید گذاشت تا هوایی بخورد و از سر گلها بپرد
_____________________________________________________________________پایبندی باید در ذات عشق باشد و هرگز از مخاطب عشق خواسته نشود، حتا در درون و ضمیر پنهان هم چنین خواستنی می تواند مترادف با مرگ عشق باشد.
_____________________________________________________________________امیدوارم منظورت عشق “یه سره” نباشه که از قدیم گفتن “دردسره”
هوا خوری هم باید با مسئولیت پذیری همراه باشه وگرنه میشه هوس
باز هم می گم ، ذات عشق یه رفتار مسئولانه است
_____________________________________________________________________عشق یه پدیده ی دوسویه است
نمی خوام بگم “یه اتفاق” ِ دوسویه
نه ،
من عشق رو یه اتفاق نمی دونم
عشق ، یه پدیده ی دوسویه است که بر اساس دانائی و آگاهی ایجاد میشه
_____________________________________________________________________اما من “عشق” را حادثه می دانم؛ حادثه ای که ناغافلکی رخ می ده و نگاه را خیس می کنه!
من آن رسیدن به نگاه خیس را دوست دارم … بدون هیچ قید و بندی … سبکبال و بی خیال …
_____________________________________________________________________
ولی من می گم اونی که زنجیرت کنه ، اصلا عشق نیست
اون ، اسمش عشق نیست
اون می تونه هوس باشه ،
احساس مالکیت ،
خودخواهی ،
و …
اما یقینا عشق نیست
اصلا تعریف عشق این نیست
_____________________________________________________________________
من با این ترکیب موافقم: “مسئولیت پذیری آگاهانه”
حادثه بودن عشق هم قبول دارم، اما حادثه ای در راستای زمان نه لحظه ای و گذرا.
_____________________________________________________________________
اگه آدم ها بتونن آگاهانه با حفظ فردیت خود و طرف مقابل، مسئولیت یکی شدن و هم راه شدن رو بپذیرن و نسبت به رشد و تکامل یکی شدن شون متعهد باشن، خیلی از مسائل رو می تونن حل کنن و از موانع سر راه شون برای عمیق تر شدن تجربه ی ناب و مشترک شون استفاده کنن. اما رسیدن به این مرحله زمان می خواد.
_____________________________________________________________________
عشق نمی تواند آگاهانه باشد … عشقی که آگاهانه شد؛ دیگر عشق نیست! یک قرارداد اجتماعی است. یک رابطه تعریف شده است. چارچوب پیدا می کند و محدودیت می یابد.
در عشق باید همه چیز “عشقی” باشد.
در ماجرای عشق، تفکر که از دربیاید، عشق می میرد!
عشق یه حس ناب و تکرارناشدنی است که مثل گل سرخ، با هر بند و نوازشی، ناگهان پژمان شده و برگ برگ در زمین فرومی ریزد …
_____________________________________________________________________
عشق را فقط باید نگاه کرد!
دست زدن به عشق ممنوع است!!
_____________________________________________________________________
منظور من بستر ایجاد عشقه ، که باید آگاهانه باشه
وگرنه اصولا “عشق ِ آگاهانه ” که نداریم
_____________________________________________________________________
عشق که ناغافلکی نمیاد؟مگه میاد؟
یعنی عشق یعنی خواستن بدون دانستن؟ نظر شما اینه؟
من مخالف این دیدگاه هستم
_____________________________________________________________________
عشق های اوایل جوانی ناغافلکی و نا پایداره. گاهی بر حسب اتفاق پایدار میشه.
_____________________________________________________________________
در عشق نه خواستنی هست و نه دانستنی!
برای همینه که می تونه خیلی خطرناک باشه و هر قرارداد اجتماعی و کلیشه مرسومی را به چالش بکشه …
_____________________________________________________________________
ما قرارداد اجتماعی میبندیم چون خیال میکنیم اینجوری عشق رو پیدا میکنیم.
اما بدون دانستن خواستن چیزی یه اشتباهه. یه اشتباه
_____________________________________________________________________
من با بستن قرار های اجتماعی برای عشق همونقدر مخالفم که با ندانسته عاشق شدن مخالفم
منظور من از دانستن این نیست که بدونیم داریم عاشق میشیم. منظورم شناخت کسیه که عاشقش میشیم
_____________________________________________________________________
عشق برای بوجود آمدن نیازی به شناخت یار نداره
_____________________________________________________________________آآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآخ ،
من دیوونه می شم وقتی کلمه ی “عشق” اینطوری دستمالی میشه
_____________________________________________________________________
عشق بدون شناخت طرف مقابل که اسمش عشق نیست. مگه میشه عاشق خدا بود بی شناخت؟
_____________________________________________________________________
عشق ناغافلکیه…
در غیر این‌صورت، نیاز سنجی و منفعت‌طلبیه…
توو عشق یهو باید بیفتی بدون توجه به هرگونه استعداد بالقوه در طرف مقابل.
از نظر عاطفی، مالی تحصیلی یا هر چیز دیگه‌ای…
زنده باد طرفداران عشق ناغافلکی!
البته یادمان باشد که اصلن عشق غافلکی نداریم! خودتان را گول نزنید لطفن!
_____________________________________________________________________
ممنون عمو جان که های لایت کردی بحث شیرین و داغ و تب دار و نفس گیر عشق را!
هر چند که درنهایت:
عشق، عشق است!
نه کلامی بیش و نه کم!
و این حدیث مکرر را شگفتا که از هر که بشنوی؛ عجیب نامکرر است! نیست؟
می‌خندیم، غش غشه وار…
😉
پاسخ:
می تونم الان قیافه ات را در حالی که از همون دامن های چین چین پوشیدی، حدس بزنم! منتها توصیف هایم را بیش از این تصویری نمی کنم! چون ممکنه مجبور بشی نشانی اینجا را هم بابت مصلحت! دیلیت کنی! نمی کنی؟ می کنی؟!
چه بامزه!
آدم جمله ها رو که بی اسم نویسنده می خونه هم ردِ اندیشه ی نویسنده خود گویاست
پاسخ:
این رخداد فرخنده است.
این یعنی آدمهای اتاق آبی – به قول سروی عزیز – همدیگر را به خوبی حس کرده و باور کرده اند …
آنقدر که می شود بدون کلام هم با هم سخن بگویند!
دیده ای که گاه، نگاه ها چقدر بیشتر از فلمها حرف می زند؟
این شاید خودش “عشق” باشد.
عشق به این خانه آبی و آدمهایش که یوهویی همه خودشونو توش خوش و سبکبال احساس می کنند! نمی کنند؟
حالا شقایق مقایقه دقایقه هر چی باشه یه دونه باشه… حالا نمه نمه…
می بینم که شجاع شدی دوباره آنیموس جان! چیه رفیقت رو دیدی؟
دوباره از نمه نمه حرف می زنی؟
ها ها ها… اصلاً منتظر بودم عیشخم بیاد. البته شجاعت که در زنان آنیموسی یک خصیصه‌ی همیشگیه، اما حضور یک دوست عشخولانه به عنوان یک حامی هم در قبال یک عمو که تمایل وحشتناکی به بدجنسکی دارد بسی ضروری به نظر می‌رسد…
فکر کردی … جفتتونو حریفم بدفرم! می گی نه؟ برو از مامان شقایق بپرس!!
حیف که این جا نمی تونم یه فصل درست حسابی قربون صدقه ات برم فری من!
پاسخ:
ببخشید! اونوقت این فری من ، یعنی من؟
من و دامن ِ چین چینی ماچینی؟!
ایشش! غش کردم!
رابطان اجرای بند آب قند!
این حس سبکبالی که گفتید جدا کم نظیره و خیلی دوست داشتنی ؛
اون قدر عزیز که وسط ِ یه سفر ِ کاملا تفریحی در کنار آدمهایی که عمیقن دوستشون داری ؛ دلت برای حال و هوای اینجا پر بکشه…
جدا فکر می کنی حریفی اروند!؟
می بینی که حریفم! وگرنه همه تونو اینجا با “مهارت، مهار نکرده بودم! کرده بودم؟”
شقایق جان ایشالا امروز به عنوان دیدار عیدانه یک برنامه‌ای چیزی می‌گذاریم، حسابی قربون صدقه هم می‌ریم که عمو همه فن حریف هم نباشه واسه تهدید این دو نوگل نوشکفته‌ی بهاری و پاییزی!
پاسخ:
چه جالب! مردم به خاطر ۱۰ دقیقه ی ناقابل خودشونو بهاری هم می دونند!!
اوهوم اوهوم!
راستی شقایق راست می‌گه اروند!
فکر می‌کنی حریفی؟!
شقایق کجایی که فری‌تو کشتن!
پاسخ:
یا تو کشتن نمی دونی چیه؟ یا نمی دونی کشته شدن چیه؟ یا کشتت کردن نمی دونه چیه و یا هنوز نکشتنت (که البته این آخری رو بعید می دونم! نمی دونم؟)
خلاصه این که
مانده تا برف زمین آب شود …
این مهارت رو خداییش (حریف شاد کن!) خوب اومدی!
پاسخ:
از این که بر واقعیت ها اشراف دارید، سپاسگزارم!
اروند!
فری ِ من یعنی همون آنیموسی من!
مگه تو موهات فرفریه یا اول اسمت فریه پسر!؟
پاسخ:
مگه آنیموس موهاش فرفریه؟ یا اول اسمش فریه دختر؟!
فری آسوده باش!من اینجا هستم!!
راستی , اون دیدار ِ بهارانه رو پایه ام بد فرم
سلام عرض می شه به همه دوستان!
آقا ما اومدیم برین کنار
کی بود دامن چین چینی پاش بود و اب قند میخواست؟ براش بیارم؟
پاسخ:
به به! آقا پارسای گل ِ گلا! … رسیدن به خیر … می بینم که حسابی بعد از اون سفر سرخ رنگ نفس تازه کردی و چار نعل می تازی! تازه نوبت را هم نمی خواهی رعایت کنی!
منم توو حالت غش و ضعفم از دست این اروند!
آخه من و دامن چین چینی گل گلی تو این برف ِ زمین!
واااااااااای!
دوباره غش مجدد!
بعله! این فری ِ شقایق، یه فری‌ای که آخر اسمشم نازه!
میشه فریه ناز!
یا فــــریــــنــــــــــــــــــاز!
بعله!
پاسخ:
اونوقت حالا خودشم نازه؟!